سعید توتونچیان در یادداشتی به نقد برخی مطالب عنوان شده در سایت‌ها پیرامون روز جهانی معلم پرداخت.
به گزارش روابط عمومی سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، متن کامل نقد نوشته شده به شرح زیر است:
بسمه تعالی
جایگاه معلمان در حکومت اسلامی بر هیچ دوست و دشمنی پوشیده نیست
در بازدید روزانه از فضای مجازی و مطالعه برخی از مطالب متنوع آن، با نوشتارها و اظهاراتی درخصوص معلمین محترم مواجه شدم که به بهانه پنجم اکتبر، روز جهانی معلم نوشته شده بود. مطالب مختلفی که برخی از آن خواسته یا ناخواسته در کمال تعجب در زاویه غبارآلود سند آموزشی 2030 قرار داشت و بخش هایی از آن را تبیین می‌نمود.
از جمله این مطالب، نوشتاری بود که تحت عنوان «معلمان در کجای جهان ایستاده‌اند» در سایت اینترنتی صدای معلم (پایگاه خبری ـ تحلیلی معلمان ایران) به چشم می‌خورد.
این نوشتار با رویکرد انتقادی از عدم انجام وظایف مسئولین در قبال معلمان محترم شروع شده و بی‌توجهی به خواسته‌های ایشان را تقبیح نموده و از وضعیت بی سرو صدای کشور در توجه به این روز گلایه می‌نماید.
نتیجه می‌گیرد که چون نماینده آمریکا در روز رأی‌گیری و تصویب این روز حضور نداشته است. این روز صبغه و سابقه استکباری نداشته و همه چیز را ناگزیر به تن دادن به فرایند جهانی شدن می‌داند؛ در ادامه نقش و نقشه هر دشمنی برای حضور در دهکده جهانی را توهم توطئه می‌خواند و دعوت به تمرین مدارا و گفت‌وگوی تمدن‌ها می نماید. معلمان را پیشگامان مسیر ناهموار تربیت شهروند جهانی قلمداد می‌نماید؛ و با بیان برخی از مشکلات آنها، هویت آنها را بر باد رفته تلقی نموده و معلم را برخوردار از انبوهی از هول و بلا و نگرانی معرفی کرده و در نهایت از ایشان می‌خواهد تا خود به‌پاخیزند و هر از چند گاهی مطالبات خود را مطرح نمایند تا شعار توجه به معلمان، شعار انتخاباتی برخی افراد تصور نگردد.
و اما چند نکته:
1ـ علی‌رغم وجود برخی مشکلات، جایگاه معلمان در حکومت اسلامی بر هیچ دوست و دشمنی پوشیده نیست.
جایگاه وزین و متین معلمان در کشور عزیزمان ایران اسلامی بر هیچکس پوشیده و مستور نیست. آموزه‌های دینی و دیدگاه مبتنی بر احادیث و روایات واصل از محضر ائمه هدی (ع) نیز بر همین اساس است؛ قیاس شغل معلمی توسط معمار بزرگ انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) با شغل انبیاء، عبارتی بلند و بی‌بدیل در همه اعصار و جوامع است که حکایت از دیدگاه ممتاز حکومت نسبت به معلمان دارد. در تکریم معنوی و مادی معلمان، مسئولین تکالیف مختلفی دارند؛ لکن تطبیق ظرفیت‌های موجود با سطح انتظارات واقعی مطرح در این خصوص، برای پاسخ‌دهی به خواسته‌های به حق این قشر ممتاز، قدری متفاوت است؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی در همه دولت‌های روی کار آمده همواره تلاش برای رفع نیازها و دغدغه معلمان عزیز مشهود و ملموس بوده و نادیده انگاشتن چنین تلاشی خارج از مدار انصاف است. کما اینکه تلاش معلمان برای رفع نواقص موجود انتظاری به حق و شایسته مطالبه گریست.
2ـ وظیفه دشمن تغییر «تقاضای صادقانه« به «ستیز معاندانه» است و این توهم توطئه نیست.
مطالبه خواسته‌های بحق و دعوت از مسئولین برای ایفای وظایف مسلم خویش در حوزه تعلیم و تربیت و حمایت و تکریم از مقام شامخ معلم، امری پسندیده و مطلوب است؛ لکن تجربه نشان داده است که «سایه توطئه» در بسیاری از اجتماعات و اعتراضات، به تاریکی خواسته‌های بحق منجر شده و مسیر «تقاضای صادقانه» را به «ستیز معاندانه» تغییر داده است.
بدبینی و توهم امر مذمومی است که هرگز نمی‌بایست بیهوده دامنه آن را فراگیر نمود؛ لکن در مواجهه با مسائل مهم و اساسی، نادیده انگاشتن نقش دشمنان، خارج از مدار عقلانیت است. اینکه عدم حضور نماینده آمریکا در موعد تصویب روز جهانی معلم، صبغه و سابقه استکباری آن را در خصوص معلمان و تحرکات مرموز دشمنان در اثنای اعتراضات صنفی تطهیر نماید، فکری عوام‌فریبانه است چرا که وقتی دم خروس عیان است، بگذارید قسم حضرت عباس هم بخورند.
وقتی توطئه هست سخن از توهم توطئه، یا برای تطهیر توطئه‌گر است یا عدول از مدار عقلانیت؛ و یقیناً تمرین مدارا ژست کودکانه‌ای در برابر اقدام به براندازی معاندانه است.
3ـ به چه نیتی حکومت برای آنچه دستاوردی برای معلمان ندارد، شماتت می‌شود؟
مشخص نیست هم‌صدایی با سایر کشورها در این روز، برای کشوری که خود دارای مناسبتی ویژه و اختصاصی در راستای تجلیل از مقام شامخ معلم است و سالیان متمادی هفته‌ای را برای تجلیل از معلمین قرار داده چه معضل بزرگ و کدام خسران مهم را برطرف می‌نماید؟ اجازه بفرمایید این‌گونه سؤال نمایم که مگر هم‌صدایی در این روز خاص، برای سایر کشورها چه ارمغانی داشته که کشور ما از آن تحفه فاخر محروم مانده است؟ ! آیا این توهم توطئه است اگر بگوییم به چه نیتی حکومت برای آنچه دستاوردی برای معلمان ندارد، شماتت می‌شود.
4ـ طرح «مستعمره جهانی» با رویکرد «دهکده جهانی»
بیان شده است تنها گزینه ناگزیر ما تن دادن به فرایند جهانی شدن است؛ اما هرگز اشاره نشده است که جهانی شدن چه دردی از جامعه معلمان عزیز درمان می‌کند؟ پس از تصویب و عملیاتی نمودن سند آموزشی موسوم به 2030 توسط یونسکو، مباحث و عناوین خاصی در لابلای صفحات این سند مشاهده شد که خوشبینانه باید اذعان داشت جوانب پیدای آن مورد توجه قرار گرفته و زوایای پنهان و عوارض مترتب بر آن مغفول مانده است.
اشتیاق برای حضور در «دهکده جهانی» که کدخدای آن شأن و منزلت سایر کشورها و حتی دولت‌های همسو با خود را محترم نمی‌داند و در تعارض با معیارهای اخلاقی و بین‌المللی یک جانبه فسخ معاهده می‌نماید؛ سخن گفتن از فراگیر نمودن گفتگوی تمدن‌ها و تمرین مدارا در میان هجمه‌ای که پرچم آن توسط آمریکا ـ به‌خصوص علیه کشورمان ـ برافراشته است، یقیناً توهم توطئه نیست؛ اهتمام برای کسب کسوت «شهروند جهانی» که برای چنین شهروندی هنجارهای شرعی، اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی نامفهوم بوده و توصیف صفات دینی و مذهبی برای آن در تعارض با حقوق شهروندی ترسیم می‌شود، ظلمی است به جامعه آموزش‌پذیر و ظلم مضاعفی به معلمان عزیز که آنها را پیشگامان تربیت شهروند جهانی معرفی نمایند.
آیا دانش‌آموزی که در کشورهای مدعی آزادی و دموکراسی حق استفاده از پوشش اسلامی ندارد و کارمندان ادارات آن از تعظیم شعائر دینی در حوزه کاری منع می‌شوند به اندازه فرد همجنس باز در «دهکده جهانی» از حقوق یکسانی برخوردار هستند؟ آیا تعلیم آموزه‌های جنسی پیش از موعد و تقابل با تشریح آموزه‌های اعتقادی برای دانش‌آموزان در پرتو «شهروند جهانی» شدن یکسان است تا معلمان را پیشگامان تربیت «شهروند جهانی» بدانیم؟ !
5ـ تبدیل تریبون «مطالبه از حکومت» به تریبون «مخاصمه با حکومت» توطئه است.
وقوع مشکل و بروز خطا در هر محفل و هر مجموعه‌ای تحت هر حکومت و حاکمیتی امری گریز ناپذیر است؛ اما تصویرکشی غیر واقعی و هولناک از مدرسه با شعار «تلاش برای تبدیل مدارس به محیط‌های امن و با نشاط» و بیان این عبارت که «دیریست معلمین بر هویت از دست رفته خویش می‌گریند» جفایی بزرگ به ساحت مدرسه و معلم است. باید پرسید مگر مدارس امروز امن و امانتدار نیست؟ و مگر معلمین کشور بی هویتند؟
بیان خواسته‌ها از سوی هر فرد و جمعی در هر صنفی امری متداول در همه کشورها از جمله کشور ماست؛ لکن تبدیل تریبون «مطالبه از حکومت» به تریبون «مخاصمه با حکومت» موضوعی است که توطئه آن را فقط عوام توهم می‌دانند.
ارسال نظر