در نظام آموزشی ما کم و بیش میتوان ارزشگذاری نانوشته ای را میان دروس مختلف تشخیص داد. ریاضیات و علوم پایه در صدر فهرست اند. ادبیات فارسی در میانة آن است و در پایین این سیاهه هم هنر، انشاء و ورزش قرار دارند.
همین شیوه و نظام ارزشی در سال‌های بالاتر هم دیده میشود. در تعیین رشته برای ورود به دانشگاه، معمولاً دانش‌آموزان شاخص ابتدا به ورود به رشته های مهندسی و پزشکی تشویق میشوند، بعد به رشته های علوم انسانی و در نهایت هنر.
این نگاه ناشی از یک پدیدة تاریخی است. شکل نظام آموزشی فعلی اولین بار در قرن نوزدهم ساخته شد و قرار بود آموزش و پرورش در خدمت نیازهای صنعتی شدن باشد. در جامعة صنعتی که ارزش اصلی بر پایة تولید است، طبیعی است که رشته های مهندسی در بالاترین درجة اهمیت قرار بگیرند و هنر، که توان تولیدی ندارد، لاجرم از نظر ارزشگذاری در فروترین درجات باشد.
اما ما از نخستین روزهای ورود کودکان به مدرسه تلاش میکنیم به هنر همان قدر بپردازیم که به ریاضی و ورزش در همان درجه اهمیت باشد که علوم و انشا هم پایة ادبیات فارسی وقت داشته باشد.
ارسال نظر