حیدر تورانی

  تجربه نشان می‌دهد، حضور در میادین و عرصه‌های دفاع از ارزش‌ها و پاسداشت آن، ابتدا آتشین و پرجنب و جوش و با حرارت می‌نماید، اما به تدریج گرمی آتش آن افول کرده و به سردی می‌گراید. شاید بخشی از این افول‌ها و رو به سردی گراییدن‌ها ریشه در بلد نبودن‌هاست. بلد نیستیم از کجا و چگونه شروع کنیم. گاه بیراهه می‌رویم و گاه تند و گاه کُند، گاه شُل و گاه سفت، گاه پیوسته و گاه گسسته. آنجایی که باید آرام برویم، می‌دویم و آنجایی که باید بدویم، سینه خیزانیم. به جای آنکه آموزه‌هایمان آرام، آرام چون برف بر زمین تشنه بنشیند و به تدریج نفود کرده و تا اعماق وجود بطراود؛ چون رگبار می‌باریم و به جای نفوذ و طراویدن، بسترهای تشنه را تخریب و لبان تشنه را تشدید می‌کنیم.