هر ساله آغاز سال تحصیلی جدید، جوش و خروش نونهالان میهن عزیز اسلامی سرور و شادی زایدالوصفی را در فضای کوچه و خیابانهای روستا و شهرمان که به نام خوش شهیدان سرفراز منقش شده است آکنده می‌سازد . جوانه‌های امید در وجدان‌های بیدار زنان و مردان این سرزمین کهن شکفته می شود و آوزا خوش با هم زیستن و با هم آموختن گوش‌های کودکان‌مان را نوازش می‌دهد. فرزندان ما لایق و شایسته همه نوع توجه و حمایت‌اند. ذهن‌های آماده، وفور استعداد و ظرفیت‌های بالقوه آنان می‌طلبد تا راست قامت و هدف‌مند به استقبال شان برویم. مسوولیت آماده شدن فضای علمی و تربیتی مدارسی که اول مهر در آن پای می‌گذاریم برعهده یکایک ماست. ما استقبال کنندگان، مسوولیت سنگینی داریم. بهتر است نقطه شروع این آمادگی‌ها را ابتدا از درون خود بجوییم و چراغ دل‌مان را برافروزیم. دانش‌حرفه‌ای، نگرش مثبت و منش کریمانه، این سه چراغ دل‌مان را پرفروغ سازیم. نورافشانی این چراغ ها نیازمند انرژی و سوخت تازه است. مطالعه سوخت چراغ دانش، مثبت‌اندیشی سوخت چراغ نگرش و خوش‌رویی سوخت چراغ منش را به درستی دریافت، ذخیره و مصرف کنیم. به قول دوست و استاد فرهیخته‌مان دکترمحمد رضا سرکارآرانی: "وقتی یاد می‌گیریم دانش‌آموزان ما هم یاد می‌گیرند"، لذا باید خودمان را در فراز فناوری‌های جدید و علم و هنر یادگیری به‌روز کنیم. این از حقوق اولیه دانش‌آموزان‌مان است که یاد بگیریم و برای یادگیری‌های مستمر‌مان تلاش کرده و در کسب علوم و شرکت در دوره‌های آموزشی و کار آموزی دریغ نورزیم. همه ما مدیران و معلمان، به عنوان یادگیرنده مادام‌العمر، نیازمند کسب دانش هستیم.
مثبت‌اندیشی و نشاندن درختان و سرسبزی‌های امیدواری در دل نونهالان میهن عزیز اسلامی، به انرژی و شوق آنان برای ساختن آینده‌ای درخشان خواهد افزود. آنان به امید آینده‌ای دور اما روشن تحصیل می‌کنند. آینده‌ای که دستخوش فرصت‌ها و تهدیدهای بسیاری است، سزوار است آنان را برای چنین آینده‌ای ناامید نسازیم.
فرزندان ما لایق نگرش‌های مثبت‌اند و نگرش‌های مثبت با پند، نصیحت، تحکم و الزام حاصل نمی‌شود و نیازمند تغییر رفتارهای مان است. آنچه احساس درونی آنان را تغییر می‌دهد تغییر رفتارهای ماست نه گفتارها. خوش‌رفتار، خوش‌گفتار و خوش‌مرام باشیم تا نگرش فرزندان مان در راستای مثبت‌اندیشی ما تغییر کند و منشی درست و معقول کسب کنند.
فرزندان ما لایق و مستعد پیشرفت برای آینده‌ای توسعه یافته‌اند. بیاییم در این برهه و در این مرحله از زمان، داشته‌های معنوی‌مان را در جایگاه مدیر، معاون و معلم برنداشته‌های مادی‌مان تفوق بخشیم و فرزندان‌مان را الگو و راهبر باشیم. داشته‌های ما (سه چراغ دانش، نگرش و منش) آن قدر قوی هست تا کودکان‌مان را با نمایاندن آنها دلگرم و امیدوار کنیم و برنامه‌های سلامت ما لحظه‌های خوش یادگیری و تغییر رفتار در آنان را ناخوش نسازد.
همه این تمناها و آرزوهای قشنگ در فضای آرام و پویا و متعالی مدارس، با جو و فرهنگ سازمانی مناسب و شوق آفرین بارور شده و رشد می‌یابند. فرهنگ سازمانی، باورهای مشترک افراد و جو سازمانی، الگوهای غالب رفتار در فضای مدرسه است. لذاز این روی، همه اهتمام خویش را مصروف باورهای مشترک کارکنان، والدین و دانش‌آموزان کرده و دانش آموختن، کسب نگرش مثبت و رفتارهای حسنه را الگوی غالب رفتار در فضای مدرسه سازیم.
ارسال نظر