به گزارش گروه آموزش و پرورش خبرگزاری فارس، محمدابراهیم محمدی مشاور رئیس سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی و فعال رسانه‌ای، یادداشتی را در اختیار این خبرگزاری قرار داده است:
در شِکَرِستان ادب پارسی هر واژه معنی و جایگاهی دارد که استفاده نابجا از آن نه تنها وافی مقصود نیست که مخل مطلوب است.
شاید یکی از آفت‌های جاری در حوزه مدیریت‌های کلان که متأسفانه به یک رویه نیز تبدیل شده، موضع‌گیری اپوزسیونی برخی از مدیران است و رسانه‌ها نیز علی‌القاعده بیشتر سراغ همین طیف و صاحبان چنین دیدگاه‌ها می‌روند و بهتر است بگوییم خواسته یا ناخواسته به نوعی منبع تغذیه خبری رسانه میشوند تا تیراژ آن را افزایش دهند.
این وضعیت که البته برای نظام و حاکمیت، هزینه‌های زیادی تولید و زمینه رخنه و نفوذ را به‌دلیل بیان نارسایی‌ها و ضعف‌ها فراهم می‌کند در بسیاری از دستگاه‌ها با شدت و ضعف متفاوت وجود دارد.
آموزش و پرورش را به‌دلیل گستردگی، ارتباط و نفوذ باید ابر نهاد اجتماعی و فرهنگی دانست. فراوانی مسائل و تنوع فعالیت و مأموریت، این نهاد را فراتر از تیتر اخبار رسانه‌ها قرار داده است که به تعبیر نگارنده رسانه‌ها از پوشش و انعکاس همه مسائل آن خسته و ناتوانند.
نهاد تعلیم و تربیت که به تعبیر برخی از مدیران ارشد به یک ساختمان شیشه‌ای می‌ماند باید در جامعه و افکار عمومی از صدا و گفتمان واحدی برخوردار شود تا زمینه نفوذ و مداخله غیر کارشناسی را ببندد و حداقل مخاطبان را به مثبت‌اندیشی و نقدهای سازنده ترغیب نماید.
این یک واقعیت است که در سطح مدیران، کم و بیش کسانی هستند که ضمن تعریض به حوزه‌های دیگر، در مواجهه با رسانه‌ها از طرح برخی انتقادهای درون سازمانی اِبایی نداشته و ناخواسته مسائل داخلی را که می‌شود در ده‌ها جلسه، کمیسیون، کمیته، شورا و ... مطرح و پس از تحلیل منطقی، راه حل‌های مناسبی ارائه کرد را به محافل رسانه‌ای کشانده و آتش بیار معرکه میشوند.
این قبیل ادبیات که البته از کارشناسان و صاحب‌نظران دور از تریبون و پُست سازمانی و عنوان انتظار و بایستگی دارد از مدیران و کارگزاران ارشد که خود بخشی از مسایلند، منطقی و مسموع نیست.
موضع اپوزیسیونی و ژست ژورنالیستی یک صاحب‌نظر آموزش و پرورش از کسی که دسترسی به وزیر، شورای معاونان، محافل و فرصت‌های طرح و انعکاس دارد، دور از انتظار است.
این وضعیت که بیشتر، تغییر جای منتقد و پاسخگوست موجب می‌شود تا ذهنیت‌ها نسبت به انسجام و هماهنگی دچار تردید شود.
اگر در جایگاه وزیر محترم بودم این تأکید را به کارگزاران ستادی و استانی داشتم تا کسی با حفظ سمت و جایگاه در قامت یک صاحب‌نظر دغدغه‌مندی که دستش از همه جا کوتاه و جز رسانه بستری برای طرح اندیشه ندارد، ظاهر نشود.
به دیگر سخن مدیران در محافل داخلی و درون سازمانی به ذکر مطالبات و نارسایی بپردازند که امید تأمل و مداقه بیشتر و اصلاح وجود دارد، نه آنکه به جمع خبرنگاران بکشانند و با ایجاد شک و تردید نسبت به تصمیمات اتخاذ شده، بذر یأس و نومیدی را در جامعه پراکنده سازند.
بلکه شایسته تر آن است که در محافل رسانه‌ای با بیان موفقیت‌ها، فعالیت‌ها، آثار و خدمات، با صبر و شکیبایی نسبت به تبیین و تشریح و پاسخ به نقدها همت گمارند.
ارسال نظر