ارسال نظر

حزین لاهیجی به قولی آخرین چهره پرفروغ سبک هندی است که بین عصر صفوی و افشاری میزیسته و نماینده شاخص ادبیات فارسی و جهان‌بینی عرفانی در روزگار پر آشوب قرن دوازدهم هجری قمری است. با اینکه در علوم مختلف درخشیده. اما در شاعری، عارفی از مکتب عشق و پیرو مولانا جلال الدین بلخی است. موضوع عشق به عنوان جوهره اصلی ادبیات عرفانی و غنایی نوعی از انواع ادبی را در بردارد که حزین یکی از حلقه‌های آن در عصر حساسی از تاریخ ایران و حتی هند به شمار می‌آید. او درباره عشق غزلیاتی خواندنی دارد که در مواردی به طور ابتکاری چهره‌ها و جلوه‌هایی از عشق را تفسیر می‌کند و در آنها به بیان ویژگیهای عشق و دیدگاه های خود در باب آن و ارتباط عشق با دیگر پدید های معنوی می‌پردازد. از مهمترین ویژگیهایی که برای عشق بر می‌شمارد دردآفرینی، ازلی بودن، آمدنی بودن و مشگل گشایی آن  است. حزین در بیان دیدگاه خود در باب عشق حقیقی و مجازی به بیان ارتباط عشق با بسیاری از امورمعنوی چون اخلاق، غیرت، تغافل، تجلی، جذبه و ... می‌پردازد که از طریق مطالعه آنها میتوان به جهان‌بینی خاص وی دست یافت.