در ابتدای مقاله می‌خوانیم: «ادبیات پایداری ریشه‌ای کهن در تاریخ جهان دارد و می‌دانیم تاریخچة آن در واقع تاریخ جهان است. شرایط کشورهایی مانند افغانستان،عراق، لبنان، فلسطین، سوریه و نیز کشورهای آمریکای لاتین که در آن‌ها مبارزه علیه برده‌داری فشار زیادی بر مردم وارد آورده بود، زمینه را برای خلق آثار ادبی فراهم آورد که هر یک همچون سندی حکایت گذشتة ملتی است که مقاومت و پایداری در برابر ظلم را پیشة خود کرده است. کتاب «کلبة عمو تم» نمونه‌ای از این آثار است که با مضمون نظام سلطة برده‌داری و در قالب رمان به چاپ رسیده و بخشی از این اثر در کتاب درسی دورة دوم دبیرستان گنجانده شده است.
در ایران نیز ادبیات پایداری متأثر از ادبیات جهان رشد و نمو یافت، و با رویداد بزرگی چون دفاع مقدس به اوج شکوفایی رسید و زمینه‌ساز پیدایش آثار متنوعی از نثر و نظم شد.»
نویسندة مقاله در تعریف ادبیات پایداری آورده است: «نوعی از ادبیات متعهد و ملتزم است که از طرف مردم و پیشروان فکری جامعه در برابر آنچه که حیات مادی و معنوی آن‌ها را تهدید می‌کند، به‌وجود می‌آید و هدفش جلوگیری از انحراف در ادبیات، شکوفایی و تکامل تدریجی آن است. این عنوان به آثاری اطلاق می‌شود که تحت‌تأثیر شرایطی چون اختناق و استبداد داخلی، نبود آزادی فردی و اجتماعی، قانون‌گریزی و قانون ستیزی با پایگاه‌های قدرت، غضب، قدرت و سرزمین و سرمایه‌های ملی و فردی و... شکل می‌گیرد.
بنابراین، جان‌مایة این آثار بیداد داخلی یا تجاوز بیرونی از همة حوزه‌های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و ایستادگی در برابر جریان‌های ضدآزادی است.»
نویسندة مقاله در ادامه به خلاصه کتاب «کلبه عمو تم» و «نورالدین پسر ایران» و «پایی که جا ماند» به‌عنوان آثار حوزة ادبیات پایداری اشاره کرده است.
نویسنده: فاطمه نورمحمدی،کارشناس ارشد ادبیات پایداری
برای دریافت فایل PDF کلیک کنید.
ارسال نظر