یک شروع قوی

نویسنده در این مقاله در پاسخ به این سوال که بهترین راه نوشتن یک طرح درس کدام است؟ طراحی فکورانه و دقیق در طرح یک درس که دستورالعملی رابرای پیشرفت تحصیلی به دست می دهد .پیشنهاد می کند که این نوع برنامه ریزی مستلزم اخذ تصمیم های آموزشی متعددی است؛ مانند اینکه:چه باید گفت؟ چه وقت باید گفت؟
از دانش آموزان چه فعالیتی را باید خواست؟. به نظر وی این تصمیم ها باید در سه بخش اتخاذ شوند :در شروع درس، در وسط درس و در پایان درس که . هر یک نیز پیچیدگی ها و تصمیم های خاص خود را دارد.در ادامه به بخش " شروع درس "که به نظر وی در تدوین یک طرح درس قوی کمتر به آن توجه می شود، تمرکز می کند و تاکید می کند معلمان باید برای ده پانزده دقیقۀ اول هر جلسۀ درس ایده های مهمی را در نظر داشته باشند.
چه چیز "و" چرا"؟
معلم به خاطر کمبود وقت یا تصوراتی که از سطح درک دانش آموزان در ذهن دارد، غالبا از وظیفۀ مهم ولی کوتاه توضیح دادن چه چیز و" چرا "در آغاز درس به سرعت عبور می کند .نکتۀ مهم این است که دانش آموزان قبل از شروع درس بدانند قرار است" چه چیز "را یاد بگیرند و" چرا "باید یاد بگیرند. توضیح در مورد" چه چیز"، زمینه ای را فراهم می کند تا دانش آموزان بین درس جدید با آنچه قبلاً آموخته اند، ارتباط برقرار کنند .ارتباطی که پس زمینۀ ذهنی آنان را فعال می کند و به آنان می فهماند، دانشی که یاد می گیرند، جدا از بقیه نیست، وکلمۀ" چرا " نیز به مقصد و هدف آن آموزش برمی گردد .چرا این آموزش اهمیت دارد؟ چرا این آموزش با زندگی ما مرتبط است.در پایان مقاله به دو نوع روش تدریس مستقیم،- اینکه چشمان همۀ دانش آموزان باید متوجه معلم باشد، درحالیکه معلم مدل سازی می کند، نمایش می دهد و یا افکار خود را بیان می کند .این روش تدریس غالبا برای تدریس مطالب کوتاه مناسب است، یا بخشی از شیوة آموزشی معروف" من انجام می دهم، ما انجام می دهیم، شما انجام می دهید "است که فقط قسمت" من انجام می دهم "را ارائه می کند( مثلا آموزش یک مهارت مستقل مانند رسم نمودار تصویری ریاضی) که روش مستقیم بهترین انتخاب است. و در روش غیر مستقیم معمولا با درگیر کردن دانش آموزان به شکل گروهی شروع می شود سپس به سمت بحث گروهی پیش می رود و دانش آموزان پاسخ های خود را با هم در میان می گذارند و آنچه را که یاد گرفته اند، تلفیق می کنند.(مثلا آموزش ادبیات).