پیشرفت همه جانبه کشورهای اسلامی و لزوم جدی نظریه‌‌های بومی در این کشورها، به فضای گفتمانی مهم و تأثیرگذار نیاز دارد. پیشرفت دارای ابعاد گوناگون است و همه آن‌ها باید به صورت هماهنگ و با رویکرد تمدن‌‌سازی اسلامی به تدریج تحقق یابند.
وقتی کم‌کم زمزمه های ورود ویروسی ناآشنا در کشور می‌پیچید کمتر کسی به مدارس فکر می‌کرد. اغلب تصور این را دارند که نظام آموزشی ما با تعطیل‌های مختلف آموخته شده و کسی هم معترض تعطیلی نیست، واقعیتی تلخ که اکثر دانش‌آموزان و معلمان از آن استقبال می‌کنند. اینکه چرا در یک نظام آموزشی افراد درون آن از تعطیلی‌های متعدد خوشحال می‌شوند، صدها بررسی و گزارش و تحلیل برای آن انجام شده و نیازی به بازگو کردن علت‌ها و مسائل و پیامدهای آن نیست. اما تعطیلی طویل المدت ناشی از ویروس کرونا موضوع جدیدی بود که از قبل برای آن چاره‌اندیشی نشده بود با تمدید تعطیلی‌ها خوشحالی‌ها رنگ نگرانی به خود گرفت به‌ویژه در دورۀ ابتدایی، دانش‌آموزان پایۀ نهم و دوازدهم.
این روزها نه تنها روزهای سختی برای نظام آموزش و پرورش بلکه آزمونی سخت برای نظام رسمی برنامه ریزی درسی جمهوری اسلامی ایران است. از سال 1290 شمسی با هویت منفعل و بدون دانش برنامه ریزی درسی تا امروز که مرحله تولید دانش بومی و ملی برای برنامه ریزی درسی است. این دانش نوپا در ایران فراز و نشیب های فراوانی را طی کرده است و شاید سخت ترین ایام، از ماههای پایانی سال 1398 شروع شد، ویروسی که شاید تمامی عرصه های انسانی را در آزمایشی نفس گیر و دشوار قرار داد و به نظر می رسد دست بردار هم نیست، البته فراموش نکنیم این ویروس رابطه مستقیم با ویژگی ها و رفتارهای انسان دارد و موجب گوشه و کنایه های فراوانی بر آموزش و اساساً مقوله تربیت برای ما آموزش و پرورشی ها شده که بله آندسته از آدم هایی که پروتکل های بهداشتی را باور نداشته و رعایت هم نمی کنند محصول شماست (!) که جای بررسی و تبیین دیگری دارد.