به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی دکتر حیدر تورانی پس از بازگشت از سفر هند و شرکت در یک کنفرانس بین المللی یادداشتی مرقوم نموده اند. در این یادداشت آمده است:
هندوستان یک شبه قاره است. قطعه‌ای بسیار بزرگ از کره زمین. کشوری است با جمعیت یک میلیارد و دویست میلیون. پیشرفت امروز مردم این سرزمین، پیشرفت و امنیت همه مردم کره زمین است، چرا که اگر کشورهایی با جمعیت میلیاردی همچون هندوستان و چین دچار بحران و قحطی مادی و معنوی شوند، همه کره زمین و مردم آن بحران زده خواهند شد. خوشحالیم که این دو کشور بزرگ و پهناور در حال پیشرفت هستند و مردم آن در آرامش نسبی.
کشور هندوستان با مردمانی هزار خدایی و هزاران نژادی و قومی، سرود وحدت را سرلوحه خویش دارد. مردمان آن، با حداقل امکانات رفاهی، از آنچه دارند راضی راضی اند و زندگی و کشورشان شان را دوست دارند. مردمانی کم‌توقع، بدون تکلف، خون‌گرم و در تمنای یادگیری و زیستن با هم. زیرساخت‌های محکم این کشور، از حیث صنعت آب، برق، مترو، راه‌آهن، فرودگاه، سدسازی، نظام امنیتی، هتل‌ها، جاذبه‌های توریستی، مدرسه و دانشگاه چشم‌ها را می‌نوازد.
همه ایالت‌های آن در آموزش و پرورش فرزندان و کودکان این سرزمین پهناور، در عین داشتن اختیارات لازم از دولت مرکزی پیروی می‌کنند. یک وزارت‌خانه به نام «وزارت تربیت و توسعه منابع انسانی»، مدیریت مدرسه تا دانشگاه را برعهده دارد. مدیریت نظام مند 260 میلیون دانش‌اموز در بیش از 850000 مدرسه با بیش از 5/8 میلیون معلم و 14 میلیون دانشجو در 900 دانشگاه و چند هزار کالج و مرکز تربیت‌معلم در آرامشی نسبی، نور ذهن و برق چشم ها را در هاله ای از تعجب ربوده و قلب‌ها را به احترام و تمکین وامی‌دارد.
شعار «یادگیری همه‌وقت و همه‌جا و معلمان ما قهرمانان ما»، بستر اجتماعی و فرهنگی مناسبی را برای تعالی تعلیم و تربیت در این کشور پهناور رقم زده است. تنوع در فرصت ها و موقعیت های یادگیری و غنی‌سازی مطالب به جای حجیم کردن مواد آموزشی با هدف افزایش کیفیت یادگیری و تنوع در مدارس به جای مدارس متنوع به کمک روشهای جدید یادگیری در بستر فناوری‌های آموزشی (آموزش‌های الکترونیکی، محتوای الکترونیکی، تبلت‌های آموزشی با تنوع در منابع آموزشی و...) ظرفیت و فرصت مناسب و بهینه‌ای را برای توسعه کمی و کیفی آموزش و تربیت 260میلیون دانش‌آموز فراهم آورده است.
ای کاش‌های من، زمانی رنجورم کرد که به یاد روزهای اوج حرکت فناورانه آموزش و پرورش ایران بویژه سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی طی سال‌های 79 الی 83 افتادم. روزهایی که اکنون بسیار افول کرده است. به‌طوری که این روزها، تنها خاطره‌ای از آن همه خیزش و جوش و خروش در محیط فناوری اطلاعات و ارتباطات (IT,ICT) به جای مانده است.
می‌بایست هر چه سریعتر با تکیه برداشته‌ها، همت و اراده سازمانی، سعه صدری مشارکت‌جویانه و نگاهی امیدوارانه با جبران گذشته، موج و حرکت جدیدی را در استحکام زیرسازه‌های سخت و نرم سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی کلید زده و با مدیریت و هدایت و نظارت به‌جای تصدی‌گری، از ظرفیت‌های بزرگ و متنوعی که اکنون در کشور بویژه در بخش غیردولتی فراهم است راههای به‌جای مانده و نپیموده را بپیماییم.
من الله التوفیق
ارسال نظر