دکتر حیدر تورانی

فضای قابل اعتماد و اعتماد برانگیز، چیزی نیست که نقطه اشباع داشته باشد و چیزی هم نیست که سازمانهای امروز ما از آن بی‌نیاز باشند. 

رئیس پژوهشکده برنامه ریزی و نوآوری های آموزشی با نگارش این یادداشت، تمرکز بر حافظه محوری و یادگیری طوطیوار را به چالش کشیده و خواستار پاسخ مسئولان مربوطه شده است.

طبیعی است که در این فضای مهجوریت و غربت سند تحول بنیادین که خاستگاه و زادگاهش در داخل کشور است، سندی به نام 2030 رخ نموده و سرفرازی کند.

فضای قابل اعتماد و اعتماد برانگیز، چیزی نیست که نقطه اشباع داشته باشد و چیزی هم نیست که سازمانهای امروز ما از آن بی‌نیاز باشند. نیاز به اعتماد و عوامل اعتمادساز در سازمان‌های امروزی و در نزد کارکنان و ذینفعان آن بیش از همیشه ضرورت داشته و فقدان و یا کمرنگی آن خسارت‌های معنوی و مادی زیادی را در ابعاد مختلف برجای گذاشته است. 

جهان سرشار از فرازها، بلندی‌ها، شیرینی‌ها و مهربانی‌ها است، که با نیات و اعمال ساکنان آن که ما انسان‌ها باشیم، بالا و پایین رفته و به واسطه نیات، رفتارها و اعمال ما فرودها، پستی‌ها، تلخی‌ها و نامهربانی‌هایی درپی دارد. 

هر ساله آغاز سال تحصیلی جدید، جوش و خروش نونهالان میهن عزیز اسلامی سرور و شادی زایدالوصفی را در فضای کوچه و خیابانهای روستا و شهرمان که به نام خوش شهیدان سرفراز منقش شده است آکنده می‌سازد . 

یکی از اقدامات که به نظر می‌رسد از اهم آن‌ها نیزباشد، «برنامة تعالی مدیریت مدرسه» با رویکرد بهسازی فرایندها و تربیت مدیران مدارس و کارکنان آن است.

به‌نظر می‌رسد نهاد امور تربیتی به‌سرعت چرخة حیات خویش را در دهة اول انقلاب طی کرد و به اوج اولیه رسید؛ به ‌مرحله‌ای که برای تثبیت و بهبود مستمر به‌شدت نیازمند نوآوری و تغییر بود. 

وقتی نگاهمان به بیرون دوخته است، مدام در انتظار آمدن افراد و امکانات لحظه‌شماری می‌کنیم و کمتر قدردان آنچه داریم هستیم، «مرغ همسایه را غاز می‌بینیم»!