یادداشت هفته

این روزها نه تنها روزهای سختی برای نظام آموزش و پرورش بلکه آزمونی سخت برای نظام رسمی برنامه ریزی درسی جمهوری اسلامی ایران است. از سال 1290 شمسی با هویت منفعل و بدون دانش برنامه ریزی درسی تا امروز که مرحله تولید دانش بومی و ملی برای برنامه ریزی درسی است. این دانش نوپا در ایران فراز و نشیب های فراوانی را طی کرده است و شاید سخت ترین ایام، از ماههای پایانی سال 1398 شروع شد، ویروسی که شاید تمامی عرصه  های انسانی را در آزمایشی نفس گیر و دشوار قرار داد و به نظر می رسد دست بردار هم نیست، البته فراموش نکنیم این ویروس رابطه مستقیم با ویژگی ها و رفتارهای انسان دارد و موجب گوشه و کنایه های فراوانی بر آموزش و اساساً مقوله تربیت برای  ما آموزش و پرورشی ها شده که بله آندسته از آدم هایی که پروتکل های بهداشتی را باور نداشته و رعایت هم نمی کنند محصول شماست (!) که جای بررسی و تبیین دیگری دارد.

دوران امامت سه امام بزرگوار پس از واقعه عاشورا، یعنی امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام را می توان دوره تبیین فکری، علمی و فرهنگی اسلام ناب دانست. در این دوران بود که امام سجاد علیه السلام با تلاش علمی خود و نیز با بهره گیری از قالب مناجات و دعا، به بازسازی پایه های اسلام ناب پرداختند. در ادامه حرکت ایشان، امام باقر علیه السلام هندسه و چهارچوب اسلام اصیل نبوی و علوی را با اصول و فروع دین تبیین کردند و سپس امام صادق علیه السلام پایه های دین را بر آن بنا نهادند و مرجعیت علمی، دینی و سیاسی ائمه(ع) را تثبیت کردند.

تحول و تحول‌خواهی صحیح و اساسی بدون تبعیت از "رهبر تحول" سر از ناکجاآباد در خواهد آورد.

تجربه گسترش تنوع مدارس – غیرانتفاعی، نمونه دولتی، هیئت امنایی، تیزهوشان و... - در کشور نشان داده است که نه تنها این رویکرد با توجیهات و استدلال‌های بعضاً برخوردار از پشتوانه‌های نظری نتوانسته مشکلی از مشکلات و گرهی از گره های آموزش رسمی را حل نموده و باز نماید، بلکه اجرای آنها بدون تحقیقات لازم و توجه به شرایطِ اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و...، بر مشکلات آموزش کشور افزوده و با روح عدالت آموزشی و تساوی حقوق تمامی فرزندان و آینده سازان این آب و خاک در برخورداری از آموزش یکسان و رایگان، مطابق اصل 30 قانون اساسی، در تضاد می باشد.